Η Λέρος, γνωστή και σαν το νησί της Άρτεμις, πρωταγωνιστεί στην ιστορία του Ελλαδικού χώρου από τα προϊστορικά χρόνια.
Η στρατηγική της θέση στο νοτιοανατολικό Αιγαίο ήταν ο κύριος λόγος που το νησί ανέκαθεν αποτελούσε μήλον της έριδος ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις.
Τα πρώτα ίχνη κατοίκησης που εντοπίστηκαν στο νησί και συγκεκριμένα στο Παρθένι, ανήκουν στη Νεολιθική εποχή.
Η Λέρος κατοικήθηκε από Κάρες, Λέλεγες, Φοίνικες, Κρήτες, Δωριείς και Ίωνες.
Σύμφωνα με τον Όμηρο η Λέρος συμμετείχε στον Τρωικό πόλεμο.
Ο ιστορικός Ηρόδοτος αναφέρει τους στενούς δεσμούς εμπορικούς, οικονομικούς και πνευματικούς που είχε αναπτύξει το νησί με τους Ίωνες της Μιλήτου.
Η Λέρος αποτέλεσε μέλος της Αθηναϊκής συμμαχίας.
Τον 5ο π.Χ. αιώνα γνώρισε μεγάλη άνθηση.
Στα χρόνια του Βυζαντίου, το νησί άνηκε στο θέμα της Σάμου. Τότε οικοδομήθηκε το περίφημο Κάστρο και η εκκλησία της Παναγίας του Κάστρου. Την ίδια περίοδο κτίστηκε και το Κάστρο των Λεπίδων, το γνωστό Παλαιόκαστρο, καθώς και πολλοί μεγαλόπρεποι ναοί.
Το 1314 το νησί κατέλαβαν οι Ιππότες του Αγίου Ιωάννη, οι οποίοι επέκτειναν το βυζαντινό κάστρο κάνοντάς το απόρθητο για κάθε επίδοξο κατακτητή.
Το 1522 η Λέρος περνά στην κυριαρχία των Τούρκων, στην οποία και παρέμεινε – όπως όλα τα Δωδεκάνησα – ως το 1912 που ανέλαβαν την εξουσία οι Ιταλοί. Το νησί γίνεται ναυτική βάση και ξεκινά γι’ αυτό μια περίοδος ανάπτυξης. Κτίζεται η πόλη στο Λακκί και πολλά επιβλητικά κτίρια που κοσμούν την περιοχή.
Το 1948, η Λέρος ενσωματώθηκε, μαζί με όλα τα νησιά της Δωδεκανήσου, με την Ελλάδα.