Και τα 15 καλοκαίρια της ζωής μου τα έχω περάσει στην Κάριανη.Οι γιαγιά και ο παππούς μου έχουν σπίτι στον οικισμό Αγία Ειρήνη ο οποίος βρίσκετε 100 μέτρα από τη θάλασσα.Το μόνο που χωρίζει το σπίτι απο την παραλία είναι ο δρόμος.
Όταν βγαίνω στο μπαλκόνι βλέπω τη θάλασσα και τα κύματα να σκάνε στην ακρογιαλιά.Βλέπω τα παιδάκια να παίζουν,χτίζοντας κάστρα από άμμο.
Το πρωί που πηγαίνουμε για μπάνιο η θάλασσα είναι βέβαια κρύα αλλά κρυστάλλινη και η άμμος καίει.Όταν φεύγουμε το μεσημέρι την αφήνουμε να λαμπιρίζει στο φως του ήλιου και τη παρακολουθούμε απο το μπαλκόνι μας καθώς τρώμε για μεσημερι.
Το απόγευμα παίζουμε πρώτα μπουγιέλο στην αυλή με τα ξαδέρφια μου και μετά τρέχουμε για το απογευματινό μας μπάνιο.Τότε η θάλασσα είναι ακόμη πιο ζεστή και η άμμος κρύα.Παίζουμε μπιτς βόλει,κάνουμε αγώνες κολύμβησης και μένουμε εκεί ως το βράδυ.
Ως κύριοι επισκέπτες αυτής της παραλίας,τολμώ να πω πως έχουμε μια απο τις καθαρότερες θάλασσες στην Καβάλα με ελάχιστες πέτρες και φανταστικό πλούτο.Προσέχουμε και φροντίζουμε την παραλία μας αφού τη νιώθουμε σαν το δεύτερο σπίτι μας.
Στο τέλος του καλοκαιριού συνηθίζουμε να ανάβουμε φωτιά στην παραλία με μεζέδες και πολλά τραγούδια.Κάνουμε βραδινό μπάνιο και μένουμε εκεί ως τις πρωτες πρωινές ώρες.
Ελπίζω να σας κίνησα το ενδιαφέρον με την μικρή μου έκθεση και να επισκεφτείτε τον τόπο τον παιδικών,εφηβικών και θέλω να ελπίζω ενίληξκων μου χρόνων