Αποφάσισα το περασμένο καλοκαίρι να πάω τις πρώτες διακοπές μαζί με την κοπέλα μου. Ψάξαμε απο δώ, ψάξαμε απο κει, καταλήξαμε στο Αγκίστρι, άπειρα ξενοδοχεία (όπως τα περισσότερα ελληνικά νησιά), πολύ πράσινο και μικρό νησάκι (ήταν απαραίτητο για μας, αφού δεν είχαμε μεταφορικό). Εμείς διαλέξαμε να πάμε με την σκηνούλα μας, μίας και απο μικρός είχα μια τρέλα με την εξοχή και με την ζωή και κουλτούρα των ινδιάνων. Ξεκινάω κάτα τις 8 το πρωί απο το κορωπί με τον προαστιακό για να περάσω απο αγίους αναργύρους και να πάρω την κοπέλα μου. φτάνουμε κάτα τις 10 πειραιά. Ψάχνουμε που θα βγάλουμε εισητήρια, τελικά βρίσκουμε τα εκδοτήρια την minoan, αλλά είχε πολύ κόσμο και το καράβι έφευγε σε 5 λεπτά (και το επόμενο θα ήταν 2-3 ώρες αργότερα). Πολυς κόσμος δεν ξέρει οτι μπορείς να βγάλεις εισητήρια και απο άλλα γραφεία. Οσο η κοπέλα μου περίμενε, εγώ βγήκα έξω για τσιγάρο βρίζοντας αποφασισμένος οτι θα περιμένουμε το επόμενο. Λίγο πιο κάτω ένας τύπος έξω απο το κατάστημα του φώναζε οτι έχει εισητήρια, πάω τον ρωτάω, τρέχω πίσω στην κοπέλα μου, την σέρνω έξω, παίρνουμε τα εισητήρια και μπαίνουμε. Υπάρχουν 2 τρόποι να πάτε στο αγκίστρι, ο ένας είναι με το αργό καράβι (φερρυ μποτ) που κάνει περίπου 1 ώρα, και ο άλλος είναι με δελφίνι, που κάνει 20-30 λεπτά. Αξίζει να πάρετε το αργό, και εκτός του οτι θα γλιτώσετε μερικά χρήματα.. η διαδρομή θα είναι απολάυστική. Εμείς χαζέυαμε έναν γλάρο που πέταγε ακριβώς απο πάνω μας για όλη σχεδόν την διαδρομή, και δεν καταλάβαμε πότε πέρασε 1 ώρα. Εξάλλου διακοπές πάμε, γιατί να αγχωνόμαστε για το αν θα φτάσουμε γρήγορα; Μόλις κατεβήκαμε απ το καράβι, περπατάμε 5-10 λεπτά ακολουθόντας ένα μονοπάτι εώς το τέλος οτυ, εκεί που τελείωνε το μονοπάτι, είχε απ την δεξιά μας πλευρά πέτρινα σκαλάκια όπου οδηγούσε στην "Σκληρή", μία πολύ μικρή παραλία με άμμο. Μπροστά μας ήταν η "είσοδος" του δάσους, όπου και μπήκαμε. Δεν περπατήσαμε 10 μέτρα και είδα την πρώτη σκηνή, περπατήσαμε να εξερευνήσουμε το δάσος και να βρούμε μέρος για να στήσουμε. Αφού στήσαμε την σκηνή, ξεκουράστήκαμε λίγο συνεχίσαμε την εξερέυνηση. Το μονοπάτι που μπαίνει στο δάσος οδηγεί στην "Χαλκιάδα", παραλία γυμνιστών και η πρόσβαση σε αυτήν είναι λίγο extreme αφού είναι ένας γκρεμός 90 μοιρών όπου πρέπει να κατέβεις. Ενθουσιάστικα όταν είδα μεγάλους ανθρώπους (κυρίως ντόπιους, αλλά όχι μόνο) να κατεβαίνουν εκεί για μπάνιο. Δεν πρέπει να είσαι γυμνιστής για να πάς εκεί για μπάνιο(οι γυμνιστές είναι μειονότητα εκεί). Επίσης αν θες να πάς για κάμπινγκ, εκτός απο το δάσος, μπορέις να στήσεις και στην Χαλκιάδα, (υπήρχαν πάρα πολλές σκηνές) αλλά σε χτυπάει ο ήλιος απο την ανατολή του εώς το μεσημέρι γι αυτό το βρήκα κακή ιδέα. Για όσους ακολουθήσετε το μονοπάτι απο την "είσοδο" του δάσους για να πάτε Χαλκιάδα, θα το δείτε πολλές φορές να "σπάει", εσείς ακολουθήστε όποιο σας βολέυει μίας και όλα ξαναενόνονται για βγαίνουν στο ίδιο ακριβώς σημείο. Αφού ανακαλύψαμε την Χαλκιάδα και το δάσος, (για το οποίο κυκλοφορούν διάφορες ιστορίες με νεράιδες) κατεβήκαμε για βόλτα στην "πόλη". Αρκετά μαγαζιά με θαλασινά και αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι το οτι το Αγκίστρι είναι το πρώτο νησί που πάω και δεν υπάρχουν άπειρα μαγαζιά με τουριστικά είδη (ζήτημα να υπάρχουν πάνω απο 3). Το κάμπινγκ σε φέρνει πιο κοντά με τους υπόλοιπους, αντίθετα με οποιοδήποτε ξενοδοχείο. Εμένα ήταν η πρώτη μου φορά που έκανα κάμπινγκ και αυτό που έζησα μια εβδομάδα στο κάμπινγκ, δεν το έζησα-ούτε πρόκειται να το ζήσω σε ξενοδοχεία 100000 αστέρων. Κάθε βράδυ μερικοί κατασκηνωτές έπαιζαν μουσική με διάφορα όργανα (κυρίως τύμπανα-τουμπερλέκια) φτιάχνοντας μια μαγική ατμόσφαιρα. 1 βράδυ πήγαμε σε έναν βράχο όλοι οι κατασκηνωτές (όχι δεν είχαν βάλει αφίσες, απλά μαζευτήκαμε όλοι εκεί επειδή ήταν η παρέα που έπαιζε μουσική εκεί), ήμασταν περίπου 30-40 άτομα, κοιτώντας την θάλασσα με το φώς των κεριών και των αστεριών και ακούγοντας τον ρυθμό του τυμπάνου. Ημασταν σαν κάποια φυλή ζουλού. Ημασταν όλοι αγνωστοι μεταξύ μας, και άγνωστοι παραμείναμε αφού τα πρόσωπα μας δεν φαινόντουσαν λόγω φωτισμού. Απλή μαγεία εαν σκεφτεί κανείς πως αυτό γινόταν μόλις 1 ώρα μακριά απ τον πολιτισμό και τα φώτα της Αθήνας. Το επόμενο, πήρα την κοπέλα μου και μερκούς φίλους και κατεβήκαμε στην Σκληρή. Ξενύχτισαμε στην παραλία ουζάκι, φωτιά και βραδινές βουτιές, είχε σχεδόν ξημερώσει και εγώ πίστευα πως είχε περάσει μόλις μία ώρα. Βλέπαμε τους ψαράδες να πηγαίνοέρχονται γύρω απ το νησί για να εφοδιάσουν τα μαγαζιά. Εφτασε και η μέρα να φυγουμε, είχαμε μείνει απο λεφτά, είχαμε μόλις 2 ευρώ (τα χρήματα για εισιτήρια του καραβιού τα είχαμε βάλει στην άκρη ευτυχώς). Λίγο πρίν μπούμε στο καράβι συμφωνήσαμε πώς και οι επόμενες διακοπές μας θα ήταν εκεί. Αξίζει να το επισκευτείτε, δεν είναι μακρυά, είναι αρκετά φτηνά (ακόμα και τον Αυγουστο), οι ντόπιοι είναι πολύ φιλόξενοι.. πολύ μίλησα, εαν δεν το έχεις επισκευτεί ότι και αν γράψω είναι πολύ λίγο.